Wo sünd blots all de Kranzvogels bleven?

In‘ne Natur wierd dat in‘ Hochsommer langsom still. De Vogels hebt keen Lust mehr to singen. De Jungen sind utflogen, jümehr Brutrevier brukt se nich mehr to markeeren un een Partner is jüm egol.

Ik vermiss dat Singen von den Kranzvogel un de Drossel. Wat is dat schön, wenn se obens noch lang in‘ne Bömen sitt un mit jümehrn Gesang den Dag utklingen loot.

Over dit Johr is dat komisch: Ik hör de Kranzvogels nich mehr, un ik seh se ok nich mehr. Keen Schwattdrossel lett sik mehr sehn. Een Kranzvogel is an‘ Wekenend dör mien Gorden flogen, mehr nich. Dorbi han wi in‘ Winter an’ Vogelhus süss Poor.

Dat schall een Süük geven. Usutu-Virus heet de Erreger. Veele Kranzvogels schüllt doran doodgohn. Ik weet nich, ob Usutu ok bi uns ümgeih: Schön is dat nich, wenn de Vogels mitmol utblieft. Dat heet, de Bestand erholt sik gau. Over watt is, wenn Usutu jümmer blifft, un nich blots alle Johr mol vörbikikt?

Un nu müch ik Tschüss seggen. Ik bin nich mehr in Zeven as Reporter ünnerwegens. Ik hör nu to Bremerhoben un bastel dor mit an‘ne Zeemer Zeitung un de Kreiszeitung Wesermarsch. Dit is mien letzte Moin. Een Bitt heff ik: Wenn ji mi mol droopt, schnackt mi ruhig an. Ik frei mi jümmer, mit jau een beten platt schnacken to künnen.