Ole Kerls in Ünnerbüxen: Disse Werbespot hett mi traumatiseert

To Hülp! Ik will dat nich sehn. Ik will dat mien Ogen nich andoon. Over de ole Keerl in Fernsehn överrumpelt mi. Keen Chane, de Kist noch flink uttoschalten. He will mit mi över Hanrverlust schnacken, secht de griese Mann. Mi fallt dat Schinkenbroot ut de Hand, de Luff blifft mi weg. Mi so mien Ovenbrot to verdarven. Unmöglich. Ik will an Harnverlust nich mol dinken.

Over de Kerl lett nich no. He, de aster irgendsoon Kasten steiht, will sik dat eers komodig mooken. De Schinken kummt mi weer hoch, denn ik ohn wat nu kummt. Un richtig: He will mi sien Inloogen wiesen. Un dor steiht he, de ole Kerl. In‘ Slüpfer. Ik will over keen olen Sack in Slüppi sehn! Un denn nödigt he mi ok noch, op sien Ünnerbüx to kieken, op sien Steert to starren. Jo, schall ik dinken: De Inloog mookt de Büx nich dick.

Nee, de Werbespot von‘ne Inloogen-Firma, de hett mi traumatiseert. Ik bruuk een Psychiater. Ik will de Biller weer ut‘n Kopp kriegen. An ole Kerls, de över Pupsereee un Dörfall vertellt, heff ik mi gewöhnt. Een olen Sack op sien Piethahn to glotzen: doran will ik mi nich gewöhn. Wat kickst du ok de twee Senders för Griesköpp un Zombies, seggt de jungen Lüüd. Mookt doch keen Minsch mehr, de noch bi Verstand is. Over de Norichten kiek ik noch gern, anter ik denn. Mien Schinkenbrood dorbi to eeten: dat hett en End.