Mien ollen Planten möt Platz moken för de schöne Amazonaslilie

Mol wat anners as Stiefmütterchen, Schietweer, Loov un Wöhlmüüs. Vondoog kummt mi een Bloom in‘ Sinn, de keen Nomen hett. Tominst weet mien Kollegin nich, wie se heit. Over se pleegt ehr Moont vör Moont mit Hart und Hingoov.

Wunnerschön schall se bleihen, seggt mien Kollegin. Over se deit dat nich. Se deit gornix, se wasst nich mol. Ehr düstergrönen Blöör seht jümmer gliek ut. Een langwielige Plant is dat.

Nu hett mi mien Kollegin over een Bild schickt von ehr Bloom tu Huus. Un de bleiht wunnerschön. Een Mischung ut Amaryllis, Narzisse un Lilie. De Blüüt is so witt, dor dot een meist de Ogen weh. Ik weet ok wie se heet: Amazonaslilie.

Woher ik dat weet? Nu, ik heff vör een poor Doog in so‘n Plantenbook blöört, un do füll mi de schöne Bloom op. Ik bün nämlich dorbi, mi von olle Planten, de ik al 20 oder 30 Johr heff, to trennen. Dor mutt eenfach mol wat Neeis her.

Ik kann de Palmen, de Geldbööm, de Drachenbööm und Grönlilien nich mehr sehn. Ik kann veele Sooken in mien Klierschrank nich mehr sehn. De uttrampelten Weeg nich mehr gohn.

Wat fooken heff ik mi al vörnnomen, annere Weeg to gohn. Nich so schwoorfoots to ween. Toierst schmiet ik mien ollen Planten ut‘n Finster. Ik hoop, dat ik denn noch Knööv noog heff, lichten Foots mol neie Weeg to nehmen.