Ik mag de Duven am leevsten, wenn se platt sind

Ik kunn Vogels stünnenlang dorbi tokieken, wie se jümehr Lüdden Wörrm in‘ Schnobel proppt. Wie de Lüdden in‘ne Wült rutfladdert un sik an’t Leven freit. Wie se morgens in mien ole Broodpann boodt. Ik mag disse Piepmätz. De Duven over hass ik. Ik weet nich, wat de dösigen Vogels op de Strooten to söken hebbt. Op se sik jümehr Fööt warmt oder eenfach blots krank in‘ Kopp sind.

Se sind entweder kottsichdig oder dickfellig. Oder beides. Eers kott bevör se platt sünd, flattert se los. Wat hett mien Hart al puckert, wie foken bin ik in’ne Iesen gohn. Ik harr jüm denn Hals ümdreihen kunnt. Bi disse blöde Duv weer dat nich mehr nödig. Se seet op de Stroot un keek mi an. Se dä so, as wenn se wegfleegen wull, bleev over doch sitten. Ik weer de Letzte, denn se sehn hett. Da möök rums, un in Rückspeegel seh ik de Feren in’ Wind fladdern, so as een lütt Schneegestöver. Jo, de Duv hett op de Stroot ehr Leven looten.

Nähsten Dag dat glieke Theoter. Weer so‘n dicke, doofe Duv, de nich von‘ne Stroot wull. Un watt mook ik: Brems wie blöd. Kann mien Auto jüst noch in’ne Spur holen. Wenn een aster mi wör, de wör seeker opführt. Dumm weer dat von mi. Ik weet doch nu: Dat is gornich schlimm, een Duv övertomangeln. Zack, bums. In‘ Nu is de dickfellige Duv in‘ Vogelhimmel. Un een platte Duv kann uns Autofohrers nich mehr argern.