De weeken Tieden sünd vörbi: Ik mutt nu kriegsdüchdig wierden

Ik heff een wunnerschöne Orchidee mit herrlich gele Blüten. De schick sik an, weer to bleihden. Harr blots een beten veel Stoff op ehr düstergrönen Blöör. Ik wull ehr wat Godes don un stell se över Nach no buten in‘n warmen Regen. Morgens drööp mi de Schlag! Wo weer de Stingel mit de Blüten? Affreten, von een dicke blöde Nookschneck. Ji künnt mi glööven: Ik heff se mit Genuss dörschneeden.

Ik bün in‘ Krieg mit de schliemigen Dinger. Jümmer noch. Wat loov ik mi de schwatten Nooktschnecken, de dat fröher geven hett un de man nu gor nich mehr sehn deit. De sünd buten in Gorden bleeven, hebbt sik doch nich in‘ Huus schliemt. Anners de brunen Dinger, de dat vondoog gifft. De schliemt sik sogor in‘ Bodezimmer de Fliesen hoch. Dör een open Finster kommt de schliemigen Monster in‘t Huus un sett sik bi di an‘ Middagsdisch.

Ik heff jetzt ok gescheckte Nooktschnecken sehn. Seht gräulig ut mit schwatte Pleck. Schient noch gröder to ween as jümmehr brunen Bröder. Ik grusel mi dorvör. Ik seh, wie se nachts dör dat open Finster in mien Schloopzimmer schliemt. Langsom op mi tokummt, sik an mi fastsuggt, mi mit ehr Giff lohm leggt und mi utsuggt. Ik mutt wat doon, de Invasion Herr wierden. Kriegsdüchdig mutt ik wierden. Mi een Plon utdienken un ohne Gnood gegen dat schliemige Tüügs in‘ne Schlacht teihn.